Zicht op Luik

De Vurige Stede Luik aan onze voeten

 

 Kaart 

Details GPS Track
Lengte track 17.18 km
Totale stijging 434 m
Totale daling 429 m
Moeilijkheidsgraad 2/4 - Makkelijk
Categoriën Wandelen GR 57

  
(deze track toont het traject zoals het in febr. 2023 op grsentiers.org stond, de website van de Waalse GR organisatie; consulteer altijd die website voor de meest recente situatie; je ziet ook het stukje aanlooproute van de bushalte tot de aansluiting met GR 5)

 

Reis info

De plaats waar een verbindingsroute afsplitst van GR 5 om ons naar de GR 57 te leiden, stelt weinig voor. Het is al zeker geen frequent bediend openbaar vervoerknooppunt.
Om er te raken nemen we aan het station Liège Guillemins TEC bus 140 richting Visé. We stappen uit aan de halte Wandre Rue Kipelle. Vandaar hebben we zelf een route uitgestippeld naar het startpunt van ons GR traject. We hebben dat aanloopstukje aangeduid op de kaart. De afstand bedraagt 2,1 km.
Voordeel is dat deze TEC bus 140 altijd rijdt, ook in de weekends en op vakantiedagen.

Alternatieven voor TEC bus 140 zijn TEC bussen 240 en 67 die je in Visé kunt nemen. Die bussen passeren iets dichter bij de start van het GR traject, maar ze rijden niet zo frequent, en Visé is ook niet voor iedereen zo vlot bereikbaar met de trein.

Deze wandeling eindigt in Luik-Guillemins. Daar een trein nemen die je richting Brussel, Limburg, of zelfs Visé meeneemt, kan geen probleem zijn.

 

De wandeling

Dit is niet de startetappe van de GR 57 route, want die begint bij het treinstation van Luik-Guillemins.
Dit is een inleidende etappe die ons van Barchon naar Luik-Guillemins brengt. Waarom zo'n inleidende etappe? Voor het antwoord op die vraag moeten we even terugkeren naar het oorspronkelijk opzet van GR 57. Dat was rond 1966. Het traject zou een alternatief worden voor de toen al bestaande GR 5 route tussen Barchon en Diekirch in het Groot-Hertogdom Luxemburg. Op die manier zouden wandelaars met beide GR's een enorme lus kunnen stappen. Dat oorspronkelijk opzet is ondertussen lang in de vergeethoek beland. Daarom wordt sinds de herziening en uitbreiding van GR 57 in 2017, deze wandeletappe tussen Barchon en Liège beschouwd als een verbindingsroute tussen GR 5 en GR 57 (die nu start in Luik-Guillemins).
Die wijziging belet niet dat deze inleidende etappe nog altijd een boeiende tocht is: vanuit een landelijk gebied doordringen in het drukke Luik.

We liepen deze inleidende etappe al een paar keer en kunnen alleszins stellen dat deze tocht geen typisch beeld geeft van de GR 57 route. De Ourthe die de leidraad is van GR 57, krijgen we immers niet te zien, maar als troostprijs mogen we wel kennis maken met een stukje van de Vurige Stede Luik en de Maas.

De tocht start op een weinig aantrekkelijke plek vlakbij de E40 autosnelweg in Barchon. Het is daar dat de GR 5 passeert, niet al te ver van Luik. Een bus brengt ons vanuit Luik naar de halte Wandre Rue Kipelle, en van daar moeten we ons nog een weg zoeken naar die startplek. We klimmen de Maasvallei uit, komen terecht in een bosgebied, en nog wat verder bij een pad op de helling naast de E40. Dit is niet echt wat we ons voorstellen bij een mooie wandelomgeving, maar veel andere mogelijkheden om bij de startplek te raken zijn er niet. De astand van de bushalte tot de startplaats is 2,1 km.
Na al die jaren herkennen we nog altijd de betonnen elektriciteitspaal waarop de handgeschilderde GR-aanduidingen staan. Bij de wit-rode streepjes staan de GR 5 en GR 57 namen. We zien ook de geel-rode streepjes van een streek-GR, maar daar staat geen nummer bij. Het gaat over de GR 563 (Ronde van het Land van Herve) die hier samenloopt met GR 5. 

We verlaten het luidruchtige en stinkende E40-lint in de richting van de GR 57 streepjes. De eerste kilometers van onze verbindingsroute zijn rustig en nog min of meer landelijk. Langs boskanten, weides en akkers lopen we over een redelijk vlak plateau. Af en toe geeft een doorkijkje tussen bomen en struiken zicht op de Maasvallei. Het pad is soms erg smal, en vooral op die plaatsen is het ook moeilijk begaanbaar en glad. Het is een oud zeer, maar vooral sinds de komst van de elektrische mountainbikes wordt het er alleen maar erger op. Met hun alsmaar dikker wordende banden en toenemende aandrijvingskracht rijden ze de paden letterlijk aan flarden. Hoe wandelaars zich door hun vernielingswerk half schaatsend, half ploeterend moeten overeind houden, daar wordt niet bij stil gestaan. Onlangs hoorde ik nog een mobiiteitsexpert verklaren dat de elektrificatie van de grote en zware SUV's, zowel vanuit ecologisch, veiligheids- als verbruiksstandpunt, ronduit waanzinnig is. De man heeft zonder meer gelijk. Bovendien kun je zijn uitspraak evengoed toepassen op de elektrische mountainbikes: veel te zwaar en te krachtig, en dus totaal overbodig en ongewenst op onze kwetsbare onverharde wegen en paden.

Bij een uitkijkpunt dat - tussen hoogspanningspylonen en -lijnen - een eerste blik biedt op de stad Luik en de omringende mijnterrils, hadden we graag wat langer het uitzicht bestudeerd, maar een koude snijdende wind deed ons vlug doorlopen.
Waar we de GR 412 kruisen worden we een veld ingestuurd om dan via een smal pad door struikgewas af te dalen naar Jupille-sur-Meuse, de gemeente waar het alom bekende Jupiler bier gebrouwen en gebotteld / ingeblikt wordt. De brouwerij is momenteel één van de vijf belangrijkste productiesites van AB Inbev in Europa. Het begon hier allemaal zo'n 170 jaren geleden toen ene Jean-Théodore Piedboeuf een gelijknamig tafelbier begon te brouwen. De productie bleef erg bescheiden en lokaal tot de Eerste Wereldoorlog, maar daarna ging het in een rotvaart vooruit. Van 3.000 hectoliters in 1921 ging het naar 50.000 in 1930. In 1965, aan de vooravond van de lancering van de Jupiler pils, wordt de kaap van 1 miljoen hectoliter overschreden. Tegenwoordig produceert men hier zo'n 5 miljoen hectoliter per jaar, voornamelijk Jupiler, maar ook Stella Artois en Corona. Dat komt overeen met zo'n 2 miljard 'pintjes' per jaar, een onvoorstelbare hoeveelheid ! Ondertussen hebben de brouwerijen Artois (Leuven) en Piedboeuf in 1987 de Interbrew groep gevormd. In 2004 fusioneert die met een Braziliaanse brouwerij tot InBev, en in 2008 nog eens met de Amerikaanse groep Anheuser-Busch tot AB Inbev. Het bier waarvan mannen verondersteld worden te weten waarom ze het drinken, doet het duidelijk niet slecht. Ik vraag me nog altijd af waarom, want weinigen weten bij een blinde proefsessie de juiste naam te plakken op de hen voorgeschotelde pilsbieren. Misschien omdat de marketingmachine van AB-Inbev ontdekt heeft dat zo'n flauwe sexistische slogan het goed doet bij het hersenloze macho-segment van hun cliënteel?
Maar bij al dat multinationaal geweld zouden we nog vergeten dat Jupille ook nog altijd beschouwd wordt als een mogelijke geboorteplaats van Karel de Grote. Als keizer slaagde die er in de 8ste eeuw in om te heersen over het grootste deel van West-Europa. Dat hij geboren werd in Jupille is een bewering die hardnekkig stand houdt, alhoewel ze nooit bewezen is. Feit is dat Jupille-sur-Meuse al bekend was van in de tijd van de Romeinen. In de zomermaanden was de Maas tussen Herstal en Jupille een doorwaadbare plaats. Daarom was Jupille een belangrijke plaats langs de heirweg die toen Tongeren verbond met Aken en met Trier.

Onze GR 57 verbindingsroute loopt niet door het centrum van Jupille, maar klimt terug wat hoger om met een omweg toch nog wat open ruimte op te zoeken. Ondertussen komen we alsmaar dichter bij Luik en wat verder neemt de bebouwing onvermijdelijk toe. Door een reeks buitenwijken bereiken we de grote begraafplaats Robermont en dalen dan af, weer meer glijdend dan stappend, naar Bressoux. De stoere kerktoren hoort bij een kerk die er geen meer is, maar wel nog bij een rust- en verzorgingstehuis.
Achter volktuintjes door volgen we nog een tijd de rand van de Maasvallei om dan definitief naar de stad af te dalen.

Beneden komen we aan bij het Omleidingskanaal (La Dérivation) en stappen over de brug de wijk Outremeuse in. Een steeg voert naar het hart van deze nog volkse wijk bij de Saint-Nicolaskerk en de jeugdherberg. Op deze plaats zegt een wandelboom ons dat hier de GR 579 (die van Brussel door Haspengouw naar Luik voert) eindigt. Schrijver Georges Simenon, naar wie de jeugdherberg genoemd is, groeide hier op. De buurt is ook vooral bekend voor zijn jaarlijks driedaags volksfeest rond 15 augustus. Stoeten en feesten kleuren dan de straten in een uitbundige herdenking van de République Libre d'Outremeuse en de volksfiguur Tchantchès (een marionetpop).

Bij de Passerelle Saucy staan we aan de Maas. Het traject volgt de rivier stroomopwaarts. Zoals in veel steden aan de waterkant beweegt er ook in Luik heel wat. Fiets- en wandelpaden, monumenten, een nieuwe voetgangers- en fietsbrug, een watertaxi, hoogbouw die een nieuwe skyline uittekent, het enkele jaren geleden totaal vernieuwde Boverymuseum... de stroom toont zich van haar beste kant en verandert de saaie industriestad langzaam maar zeker in een aangename en interessante citytrip-bestemming.
Via de voetgangers- en fietsbrug - "La Belle Liégeoise" - bereiken we luttele minuten later het treinstation Luik-Guillemins.

Volgende keer begint het echte GR 57 Ourthe avontuur.

 

Sfeerbeelden

Ik ben niet oud, ik ben vintage

We gebruiken enkel cookies die essentieel en nodig zijn voor de werking van onze website.