GR 57: Liège Guillemins - Esneux (21,1 km)

Details GPS Track

Lengte track	21.09 km
Totale stijging	530 m
Totale daling	503 m

Moeilijkheidsgraad	3/4 - Beetje inspannend
Categoriën

Reis info

De tocht vertrekt aan het treinstation Liège-Guillemins dat frequent bediend wordt door heel wat lijnen.

De wandeletappe eindigt waar het GR traject de Avenue Montefiore bij Esneux verlaat. Volg deze weg nog zo'n 400 m tot bij de brug over de Ourthe. Een bus (richting Liège Opéra) stopt aan de halte Montefiore en rijdt op 35 minuten naar Liège-Guillemins. In Esneux is ook een treinstation van waaruit je makkelijk terugkeert naar Liège-Guillemins.

Dat maakt deze tocht tot een ideale treinstapper.

(Controleer deze info altijd zelf met de websites en apps van de betrokken openbaar vervoer maatschappijen - NMBS, De Lijn, Le Tec... Dienstregelingen wijzigen regelmatig, en verschillen naargelang dag en uur van de verplaatsing)

De wandeling

Liège-Guillemins is zowat het indrukwekkendse en mooiste treinstation van Wallonië. Het ontwerp van de Spaans-Zwitserse architect Santiago Calatrava Valls werd na 10 jaar werken ingehuldigd in 2009. De uiteindelijke kostprijs bedroeg 437 miljoen Euro, meer dan het dubbel van het oorspronkelijk begroote bedrag. Al is dat nog altijd een pak minder dan de 775 miljoen Euro die verdwenen zijn in de aanpassingswerken van het station Antwerpen-Centraal.
Liège-Guillemins is ondertussen wel terecht uitgegroeid tot een toeristische topper. Het is het meest gefotografeerde gebouw in Liège. Bovendien is het enorme dak nu ook nog eens herschapen in een kleurrijk spektakel, een realisatie van de Franse kunstenaar Daniel Buren (nog tot 15 oktober 2023). Mij doet het denken aan een circustent.

Op weg naar de Maas eist de financietoren alle aandacht op, nog zo'n landmark in de stad die zich in snel tempo aan het vernieuwen is. Als symbool van ons al te gulzige vadertje staat is het moeilijk er naast te kijken. Dan oogt de elegante wandel- en fietsbrug die me naar de overkant van de rivier brengt heel wat sympathieker. De naam mag er ook zijn: La Belle Liégeoise. Het verhaal van deze dappere dame laat zich later langs het GR 57 traject nog ontdekken.
Op de landtong, iets voorbij het Boveriemuseum, lag eind 19de eeuw nog een velodroom. Fietsen was toen de nieuwe rage. De fietsclub die de velodroom beheerde organiseerde in 1892 voor de eerste keer de wielerkoers Liège - Bastogne - Liège. Namen ze toen ook al doping?
Langs het Boverie museum steek ik al vlug de volgende waterweg over, het Omleidingskanaal van de Maas. Dan volgt nog de Ourthe om uiteindelijk langs het Ourthekanaal naar het treinstation van Angleur te stappen. Water genoeg in deze omgeving. Met de Ourthe ben ik aanbeland bij het hoofdthema van GR 57. Het traject volgt de rivier nog enkele honderd kilometers tot bij zijn twee bronnen. 

Tot het begin van de industriële revolutie stelde Angleur weinig voor. De gemeente telde nog geen 1000 inwoners. Maar met de aanvang van de werken voor de kanalisering van de Ourthe, en de opkomst van de zinksmelterijen van de Vieille Montagne, barstte Angleur al vlug uit zijn voegen. Samen met de steenkoolmijnen die hier nog gans de 19de eeuw uitgebaat werden, was Angleur een niet te onderschatten deel van het economisch succes van het toenmalige België. Dat die industrieën de omgeving tegelijk grondig vergiftigden, daar stond men toen niet bij stil. De gevolgen zijn echter zelfs tot op vandaag nog altijd merkbaar, alhoewel de economische neergang al na Wereldoorlog II ingezet werd, en de vervuilende zinkverwerking al goed 50 jaren geleden stopgezet werd. 
In Angleur gaat het naar de valleirand die al meteen beklommen wordt. Boven gaat het door bos naar de Lande de Streupass, schrale open terreinen. Dit bijzonder gebied had erg te lijden van de giftige uitstoot van de zinkfabrieken. Bomen stierven af en maakten later plaats voor een heide-achtige begroeiing en zinkminnende bloemen en planten, waaronder het zinkviooltje. Sinds de verontreiniging gestopt werd herovert de natuur langzaam maar zeker haar rechten. Zonder menselijk ingrijpen zal dit gebied terug bebost raken. Omwille van het behoud van de bio-diversiteit poogt men nu dat proces te stoppen. Goed of slecht?

Op een smal kronkelend bospaadje moet ik een man kruisen die drie grote honden aan de leiband houdt. De dieren gedragen zich erg agressief en het is slechts met veel moeite en hard schreeuwen dat hij er in slaagt ze bij me weg te houden. Wat een risico nemen zo'n idioten toch. Beseft die man niet dat hij elk moment de controle over zijn dieren kan verliezen? Even struikelen of uit evenwicht raken en die honden hebben me te pakken. Baasje samen met zijn dieren proberen te heropvoeden lijkt me nog niet zo'n slecht idee.

Wat verder toont een uitzichtpunt de bocht van de Ourthe waarin het industriële Embourg zich genesteld heeft. Even daarvoor kreeg ik nog een zicht op de Vesdervallei met op de heuvel aan de overkant de basiliek van Chèvremont.
Nu gaat het verder over de heuvelkam naar de Sart Tilman campus van de Universiteit van Liège. Het gebied dat ik doorkruis wordt door deze instelling beheerd als een natuurreservaat van 220 ha (Lande de Streupass inbegrepen). Het is er mooi wandelen, en bij de hittegolf temperaturen van midden juni voelt deze bosomgeving nog redelijk koel aan. Ik denk dat het meer en meer nodig wordt om wandelingen te kunnen selecteren op het criterium "bos", of nog beter "boskoelte". Tochten zoals deze waarbij je toch goed 3/4den van de tijd door bos loopt zijn ideaal in tijden van hoge temperaturen.
Af en toe kom ik een jogger of een jonge wandelaar tegen. Het moet toch wel een privilege zijn om in deze prachtomgeving te mogen studeren.

Bij de nieuw aangelegde parkeerterreinen van de recent gebouwde geneeskunde- en sportcampussen gaat de GR bewegwijzering even de mist in. Dankzij de gps vind ik al vlug de wit-rode streepjes terug. Een drukke verkeersweg en het al even nieuwe universitaire ziekenhuis zorgen voor een pak luidruchtig verkeer. Een opvallend contrast na de stille bossen.
Voorbij een in deze tijden totaal misplaatst golfterrein gaat het richting Roche aux Faucons (Valkenrots). Onderweg vertrekt een uitlooproute naar het treinstation van Tilff. Nog wat verder vertelt een infobord dat dit een karstgebied is. In de kalkondergrond lossen beekjes zich op in verdwijngaten om heel wat lager terug aan de oppervlakte te komen bij of in de Ourthe. 

Na het oversteken van de Rue de la Roche aux Faucons komt het pad uit bij de rand van de steile vallei. Verschillende uitzichtpunten tonen me de grote bocht in de Ourthe en het glooiende landschap er achter. Het uitzicht behoort tot het Uitzonderlijk Erfgoed van Wallonië. Als wandelaar voel ik me vereerd dat ik dit mag zien. De over de amper 100 meter verder liggende verkeersweg voorbij scheurende motoren beseffen niet wat ze missen. Gelukkig, want hun misbegrepen vrijheid om luidruchtig en vervuilend rond te racen bespaart me tenminste hun gezelschap.
GR 57 verlaat even de valleirand en wat verder begint het te dalen naar de rivier, eerst langzaam, dan alsmaar steiler. 

Na de afdaling sta ik bij de vroegere Hoeve van Rosière, nu een manège. De oudste gebouwen dateren uit de 17de eeuw, maar de plaats is al bekend sinds de 12de eeuw toen Cistercienzermonikken er zich vestigden. Tot het Ancien Régime werd de hoeve beheerd door religieuzen, daarna kwam ze in het bezit van privé-eigenaars. Rond 1900 werd er een populair restaurant uitgebaat. Bezoekers kwamen te voet vanuit Esneux langs het Ourthepad dat ik nu ook zal volgen.
Op mijn gps app zie ik dat GR 57 nog altijd niet het Ourthepad volgt. De rampzalige overstroming midden 2021 maakte de doortocht lange tijd onmogelijk. Maar ondertussn is het pad wel terug te volgen. De op sommige plaatsen erg hoge begroeiing moet je er wel bij nemen. 

Iets voor Esneux verlaat GR 57 het oeverpad en komt via enkele chalets uit op een verkeersweg. Oude villa's bevestigen de aloude toeristische reputatie van Esneux. Eerst waren het de begoeden en de kunstenaars die er zich vestigden. Later, met de komst van de spoorweg, begon ook de gewone man zijn weg te vinden naar Esneux en de Ourthevallei, een evolutie waar ook ik vandaag nog kan van genieten.
Wat verder verlaat de GR route de verkeersweg om het Parc du Mary in te duiken. Maar dat zal voor een volgende keer zijn. Ik blijf de weg volgen tot bij de brug over de Ourthe. Ik loop Esneux in. Tal van uitnodigende terrassen proberen me te verleiden, maar de NMBS app zegt me dat er tien minuten later een trein stopt die me in een mum van tijd terugbrengt naar Liège. En zo eindig ik deze GR 57 etappe op een schaduwrijk terras voor het bontgekleurde Liège-Guillemins station, nagenietend met een Westmalle Tripel trappist. Schol !

Sfeerbeelden