GR 57 Sentier du Nord: Drauffelt - Goebelsmühle (20 km)

Dag 2 van een driedaagse op het Sentier du Nord, het deel van GR 57 in het GH Luxemburg tussen Troisvierges en Diekirch.
Een nog mooiere tocht dan dag 1, maar ook heel wat warmer en vermoeiender.

Kaart

(deze track is gebaseerd op informatie uit de website grsentiers.org, de Waalse GR organisatie; consulteer altijd hun website voor de meest recente situatie)

Reis info

3 dagen stappen op rij, met de camping in Troisvierges als uitvalsbasis. Begin- en eindpunt van de 3 etappes zijn telkens te bereiken met de trein. Op die manier blijft de tent op de camping in Troisvierges en is het ontspannen stappen met enkel een dagrugzakje.

Dag 2 hoef ik in Troisvierges alleen maar 's morgens de trein te nemen naar Drauffelt, een rit van amper 20 minuten. Dat kan met een dagticketje van 4 €. Je kunt er de ganse dag onbeperkt met trein en bus mee rondreizen in het GH Luxemburg vanaf het moment dat het uit de automaat glijdt. Openbaar vervoer (trein en bus) is gratis in GH Luxemburg.

's Avonds stap ik met hetzelfde ticket de trein op in Goebelsmühle. De rit naar Troisvierges duurt iets meer dan een halfuur.

(Controleer deze info altijd zelf met de websites en apps van de betrokken openbaar vervoer maatschappijen - NMBS, De Lijn, Infotec... Dienstregelingen wijzigen regelmatig, en verschillen naargelang dag en uur van de verplaatsing)

Sfeerbeelden

De wandeling

Het belooft erg warm te worden. De avond tevoren ontmoette ik op de camping een jong koppel stappers uit Nivelles die een deel van de Escapardenne trail stappen met de rugzak. Ze hadden de vorige dag een korte etappe achter de rug tussen Clervaux en Troisvierges, maar hebben vandaag ruim 30 km voor de boeg. Zij liever dan ik met die bepakking. Als ik wakker wordt rond 7u zijn ze al lang vertrokken. Geen onverstandige beslissing bij deze hoge temperaturen. Zelf kan ik het met een dagrugzak doen, maar dat belet niet dat er met een flink pak hoogtemeters toch menig zweetdruppeltje zal vloeien. Na wat fruit als ontbijt en enkele verse koffiekoeken bij de plaatselijke bakker stap ik naar het station en neem de trein naar Drauffelt. Daar aangekomen realiseer ik me dat mijn 2 waterflessen niet gevuld zijn. Zo kan ik bij dit weer alleszins niet vertrekken. Drauffelt lijkt uitgestorven, maar na wat ronddrentelen vind ik toch een huis waar een vrouw op het terras zit. Geen probleem om de flessen aan de kraan te vullen. Ik bedank haar uitvoerig voor het redden van een bijna door uitdroging omgekomen wandelaar. Ze verklaart me even plechtig gek om met dit weer te willen wandelen. Misschien heeft ze toch wel een beetje gelijk.

Vanaf Drauffelt gaat het meteen al goed steil omhoog om boven op een open landbouwplateau en een asfaltweg uit te komen. Zo gaat het rustig sudderend op Pintsch af. Onderweg verdringt een kudde koeien zich bij een bosje om toch maar een plekje in de schaduw te veroveren. Verkeer kom ik op de weg niet tegen.
In Pintsch loop ik even tot bij het kerkje. De oorsprong ervan zou teruggaan tot de 8ste - 9de eeuw, maar zo oud ziet het er nu ook weer niet uit. Het is wel prima onderhouden en keurig wit geschilderd. Alleszins een stemmig plaatsje.
Tegenover de kerk ligt een cafeetje met een uitnodigend open deur. Ik stap binnen. Eén persoon zit aan een tafeltje de krant te lezen in het wat oubollig maar toch gezellig interieur. Hij staat op, schuifelt tot achter de toog en vraagt in antwoord op mijn 'bonjour' in een prettig traag Luxemburgs Frans wat het mag zijn. We raken in gesprek. Hij is 66 en woont al zijn leven lang op die plaats. Nam het café over van zijn ouders en wil doorgaan zo lang het nog kan. Toen hij jong was woonden er 75 mensen in het dorp en waren er nog 2 cafés. Nu telt Pintsch 280 inwoners, de aangroei komt volledig van een nieuwbouwwijk wat hoger op, maar die ziet hij zelden of nooit in zijn café. Dochterlief is getrouwd, psychologe, en woont en werkt in Zwitserland. Geen opvolging, en weinig kans dat iemand een café in zo'n klein dorp zal willen overnemen. Hij verdient er nochtans best zijn bescheiden kost mee, maar met dat 'bescheiden' nemen potentiële overnemers nu geen genoegen meer. C'est comme ça monsieur, c'est la vie. Hij laat het niet aan zijn hart komen. Verdwijnt het café, dan verdwijnt het maar. Dat is toch wat overal aan het gebeuren is. Ik kan het alleen maar beamen. Cafés verdwijnen in een rotvaart uit het straatbeeld, zeker in de dorpen. En als er al eens eentje overgenomen wordt of er bij komt, dan verandert het in een 'commerce' waar geen enkele ziel of eigenheid meer in zit. Jammer.

Iets buiten Pintsch voert een onverhard pad door het mooie valleitje van de Pëntschbeek. Een groen prieeltje met picknickbank toont dat wandelaars hier welkom zijn. Amper een kilometer verder stap ik door het volgende dorp, Lellingen. Weer stemmige hoekjes, zelfs een bio-boerderij en een B&B 'Rozengeur en maneschijn'. Wat de Luxemburgers van die naam maken is me een raadsel, rozen staan er alleszins niet. Buiten het dorp steekt het Sentier du Nord de Lëllgerbaach over. Er volgt een pittige klim en dan gaat het verder over de beboste flank van de Clervevallei met af en toe mooie uitzichten over de omgeving met onder andere Wilwerwiltz in de verte.
Bij het oversteken van de Jopichbeek merk ik dat ik op zo'n 100m afstand gevolgd wordt door een andere wandelaar. Ik stap rustig door maar wordt pas ingehaald als ik even pauseer op een bank bij de ingang van het Schüssbuerg kasteel. De man gunt het kasteel amper een blik en stapt zonder begroeting voorbij. Zou die van de warmte weten?
Van het kasteel Schüssbuerg krijg je alleen de ingangspoort, enkele muren en een toren te zien. Het complex strekt zich onzichtbaar daarachter uit op een rotsig uiteinde van de heuvel waarop ik nu sta. Het kasteel is privébezit en niet te bezoeken. Een camera en het bordje 'Propriété privé' maken maar al te duidelijk dat je hier niets te zoeken hebt. De burcht zou dateren uit de 14de eeuw en werd in tegenstelling tot de meeste kastelen in Luxemburg niet gebouwd door een plaatselijke heerser. Het zou een versterkt onderkomen geweest zijn voor een garnizoen. Opeenvolgende eigenaars hebben geprobeerd door hun bezit en rijkdom een adellijke titel te krijgen in Luxemburg, maar zijn daar nooit in gelukt. Het kasteel onderging de nodige wijzigingen in de loop der eeuwen en was voor en na WO II eigendom van een Belgische familie. In 1936 werd het in het kader van het opkomende wandeltoerisme omgebouwd tot een grote jeugdherberg met 200 bedden. Tijdens de oorlogsjaren nam de Hitlerjugend het over. Toch wel een buitenbeentje dat kasteel.

Een mooi pad daalt af naar de Schüttbuergermillen, een vroegere watermolen op de Clerve. De tocht volgt de Clerve een eind en neemt dan weer hoogte tot bij een uitzichtpunt. De wandelaar die me eerder inhaalde ligt languit op de rustbank, in de weer met een tablet. Mijn begroeting ontlokt hem een grom waarna hij onverstoorbaar verder de bank monopoliseert. Ik neem vlug enkele foto's van de vallei met het zicht op de camping van Kautenbach en het eerste volledige beeld van het Schüttbuerg kasteel in de verte. De asociale nerd mag rustig verder aanbranden op zijn bank, ik stap door en kom terug beneden aan in Kautenbach.
Dit dorp waar de Clerve uitmondt in de Wiltz is de laatste jaren wereldberoemd geworden als vertrekpunt van de Escapardenne Eisleck Trail, een premium wandelweg die met veel Europees geld gesteund, voor een groot deel al veel langer bestaande wandelroutes volgt, vooral GR 57 en het Sentier du Nord. De trail loopt over 106 km van Kautenbach tot La Roche-en-Ardenne. De bewegwijzering kom ik dan ook al sinds La Roche-en-Ardenne voortdurend tegen. Ze is (soms té) overvloedig aanwezig en voor een buitenstaander die niet over het boekje en de kaarten beschikt, af en toe bepaald verwarrend. Dat komt deels door allerlei uitlooproutes en lusvarianten. Sinds vorig jaar is er dan ook nog tussen Ettelbrück en Kautenbach de 53 km lange Escapardenne Lee Trail bijgekomen. Vrijwel iedereen die ik sprak op mijn opeenvolgende tochten langs GR 57 en Sentier du Nord was bezig met één of meerdere trajecten langs de Escapardenne. Zelfs de diensten die de bewegwijzering en de paden onderhouden (in Luxemburg zijn dat gemeente- en overheidsdiensten) vroegen me telkens ik ze ergens tegenkwam of ik de Escapardenne volgde. Toch gek dat paden die al zo lang bestaan nu plots 'ontdekt' worden door de grote massa's omdat er ineens veel geld en marketing tegenaan gegooid wordt. Qua originaliteit en mogelijke etappe-indelingen biedt de Escapardenne alleszins geen aanzienlijke verbeteringen vergeleken met GR 57 en Sentier du Nord. Al zeker niet in verhouding tot de grote budgetten die aan die trail besteed worden. Nee, dan schat ik de verdienste van een al lang bestaand en een volledig op vrijwilligerswerk gestoeld traject als GR 57 toch nog altijd heel wat hoger in.

Voor de rest van de tocht tot Goebelsmühle wordt de Wiltz de leidraad van het Sentier du Nord. De rivier ontspringt in België, niet ver van Bastogne en mondt bij Goebelsmühle uit in de Sûre.
Kautenbach heeft behalve de Escapardenne trail niet veel te bieden. Er is een camping en een treinstation, maar geen enkele winkel waar je terecht kunt voor bevoorrading. Ik passeer er 2 hotels. Eentje is gesloten wegens 'pensionnering', en het andere is gewoon gesloten. Rustdag? Toch moeilijk aan te nemen voor een hotel dat doorlopend zou moeten geopend zijn. Geen terras dan maar. Ik verorber mijn lunch op een bank langs het laatste stukje Clerve van de tocht. De brug en het kerkje leveren alvast een mooi plaatje op. Nog even de ondertussen al aardig geslonken waterflessen bijvullen, en terug op stap.

Het Sentier du Nord klimt de vallei uit en passeert langs de silicaatrotsen van de Hockslay, een uitzichtpunt over de Wiltz vallei met helemaal beneden het miniatuurspoor-decor Kautenbach. De rest van het traject slingert zich licht dalend door de gelukkig altijd wat koelte biedende bossen rond de vallei. Doorkijkjes stralen af en toe wat beelden door van de vallei. Na een passage langs de Géischelterbaach gaat het wat op en neer waarbij het pad soms redelijk smal omheen rotsige uitsteeksels kronkelt. Dit is een erg mooi stuk van het traject.
Plots sta ik bij een padensplitsing waar een omleiding aangekondigd wordt. Die heeft te maken met wegenwerken die beneden in de vallei de doorgang op de oorspronkelijke route bemoeilijken. De omleiding stijgt verder de valleiflank op, loopt er dan een stuk parallel mee langs een verkeersweg, en daalt dan weer af tot vlak voor het station van Goebelsmühle. Het traject wordt er 2 km langer door. Ik waag het er toch maar op om de hoofdroute verder te volgen. Beneden kom ik inderdaad terecht op een nieuw aangelegde betonweg, mooi afgerand met houten vangrails. Toch wel geslaagder dan die grijze metalen vangrails die je meestal overal ziet. Of ze ook effectief een even goede bescherming bieden aan brokkenchauffeurs, daar heb ik het raden naar want de weg is nog niet in gebruik. Wat verder maakt het beton plaats voor een grindweg. De werfcontainers van de bouwfirma wijzen er op dat de werken nog lang niet af zijn. De werf ligt er gelukkig verlaten bij. Bouwverlof? Ik werd alleszins nergens gehinderd om verder te stappen.

Waar het grind de N27 bereikt mondt de Wiltz uit in de Sûre. Daarmee heeft deze wandeletappe de 3 rivieren langs het Sentier du Nord verenigd: Clerve, Wiltz en Sûre. Iets verder langs de verkeersweg bereik ik het stationnetje van Goebelsmühle. Behalve een camping in de buurt is dit het spreekwoordelijke Gat van Pluto. Geen café, geen winkels, het is niet meer dan een rij huizen. En toch stopt er vrijwel om het halfuur een trein in beide richtingen. 'Geweldig toch?' zou Eddy Wally gezegd hebben.

Andere GR-tochten in de streek

-