GR 57 Sentier du Nord: Goebelsmühle - Diekirch (20 km)

Dag 3 van een driedaagse op het Sentier du Nord, het deel van GR 57 in het GH Luxemburg tussen Troisvierges en Diekirch.
Dit was de zwaarste van de drie, niet zozeer door het reliëf, vooral door de hitte.

Kaart

(deze track is gebaseerd op informatie uit de website grsentiers.org, de Waalse GR organisatie; consulteer altijd hun website voor de meest recente situatie)

Reis info

3 dagen stappen op rij, met de camping in Troisvierges als uitvalsbasis. Begin- en eindpunt van de 3 etappes zijn telkens te bereiken met de trein. Op die manier blijft de tent op de camping in Troisvierges en is het ontspannen stappen met enkel een dagrugzakje.

Dag 3 neem ik in Troisvierges de trein naar Goebelsmühle, een rit van ongeveer 40 minuten. Daarvoor nam ik een dagticketje van 4 €. Je kunt er de ganse dag onbeperkt met trein en bus mee rondreizen in het GH Luxemburg. Openbaar vervoer in GH Luxemburg (trein en bus) is gratis.

's Avonds stap ik met hetzelfde ticket de trein op in Diekirch. Overstappen in het volgende station - Ettelbrück. Alles samen was ik toch een dik uur onderweg tot Troisvierges. Daar de rugzak ophalen op de camping, nog iets eten en drinken, en dan de trein op naar Liège-Guillemins.

(Controleer deze info altijd zelf met de websites en apps van de betrokken openbaar vervoer maatschappijen - NMBS, De Lijn, Infotec... Dienstregelingen wijzigen regelmatig, en verschillen naargelang dag en uur van de verplaatsing)

Sfeerbeelden

De wandeling

Dit wordt de warmste dag van mijn driedaagse op het Sentier du Nord. De tocht loopt geregeld, en vooral in het laatste deel, door open terrein. Dat wordt bakken in de hete zon. Belangrijk dus om voldoende water mee te nemen en onderweg kunnen aanvullen indien nodig. Als de trein Troisvierges verlaat duikt nog even het openluchtzwembad van de camping op. Dat beeld zal tijdens de tocht nog enkele keren terugkeren, maar dan als een fata morgana dat zich aftekent in de trillende lucht boven het hete asfalt.

Vanaf het stationnetje van Goebelsmühle even de verkeersweg volgen, en dan klimt het pad goed steil de beboste valleihelling op. Heel wat hoger volgt GR 57 de flank en dat levert geregeld mooie beelden op over de Sûrevallei. Uiteindelijk gaat het weer dalen om de Schlënnerbeek over te steken. Een plots geritsel en gehijg doen me schrikken. Ik passeer een kennel waar verschillende huskys verblijven. Ze blaffen niet, maar komen nieuwsgierig die zwetende passant bekijken. Aan hun gehijg te oordelen hebben ze al evenveel last van de warmte als ik. Wel een vreemde plek om dit soort honden tegen te komen. Nog wat lager, bij het gehuchtje Schlinder, volgt de verklaring. Op een geparkeerde aanhangwagen staat een reclame voor sledetochten...

De tekens gidsen me verder tot terug aan de Sûre (Sauer) waar de verkeersweg een eind moet gevolgd worden. Het scenario van het begin van de tocht herhaalt zich: een steil pad klimt terug de valleihelling op en volgt dan een tijd door bos de flank. Bij het verlaten van het bos stapt het even over een nogal drukke verkeersweg, maar die wordt al vlug verlaten om langs een klimmend asfaltwegje, puffend in de zon, Lipperscheid-Dellt te bereiken. Gedaan met stijgen, een stoffige veldweg voert naar het uitzichtpunt Gringlee, tegelijk een vertrekplaats voor parapente vluchten over de streek. Het uitzicht over de Sûre meander waarin Bourscheid-Moulin ligt met zijn camping en wat verder het kasteel Bourscheid, is prachtig. Ik neem wat foto's en beslis hier maar te picknicken. Op de bank is het echter niet uit te houden, dus zoek ik een schaduwplekje op de grond.
Op dat moment komt een busje aangereden. Zweedse nummerplaat. Een jong koppel stapt uit, bewondert het uitzicht en begint dan een hangglider te monteren. We raken in gesprek. De man zoekt zowat overal in Europa de mooiste plekken om zijn hobby te beoefenen. Ik vraag hoe lang hij zo meestal in de lucht blijft. Zijn persoonlijk record is ruim 5 uren. Wow! Maar op deze plek kan hij daar alleen maar van dromen. De regels in het Luxemburgse luchtruim zijn te beperkend. Nu ja, de duurtijd is niet het belangrijkste, hij komt vooral naar deze plaats om te genieten van de schoonheid van de vallei. Ik kan hem geen ongelijk geven. Na een halfuur is het toestel min of meer gemonteerd, maar allesbehalve vliegklaar. De hanguitrusting moet nog geïnstalleerd worden, de kaarten bestudeerd... Ik had graag het vertrek gezien, maar ik moet verder. We nemen afscheid. Ik hoop hem verder op de tocht nog ergens in de lucht te zien zweven, maar ook dat was ijdele hoop.

Het traject rondt de Sûre meander, daalt langzaam, maar blijft op hoogte zodat er regelmatig mooie uitzichten blijven opduiken. Ik krijg nu ook een zij-aanzicht van het kasteel te zien. De burcht dateert van rond het jaar 1100 toen een houten fort vervangen werd door een stenen constructie. Bij opgravingen werden structuren gevonden die teruggaan tot de Romeinse tijd. Toen in 1512 de laatste Heer van Bourscheid stierf zonder opvolger, namen zijn erfgenamen hun intrek in de burcht en deelden die op in 3 afzonderlijke wooneenheden. In de 19de eeuw raakte de plaats in verval en werd het een inspiratiebron voor romantici. Ook Victor Hugo kwam er in 1865 en 1871 langs en vereeuwigde de ruïnes in 2 bewaard gebleven schetsen. In 1936 werd het geheel geklasseerd als historisch monument en in 1973 kocht de Luxemburgse overheid het complex. Het kasteel werd prachtig gerestaureerd en is nu een drukbezochte toeristische trekpleister in het Groothertogdom.

Na nog wat bos volgt een lang stuk verkeersweg waar gelukkig bijna geen auto's passeren. De hitte komt nu niet alleen van boven, maar walmt ook op vanaf het asfalt. Wat verder kom ik terecht op een smaller wegje, maar nog altijd asfalt. Het daalt wel en daar ben ik niet kwaad om.
Waar het traject eindelijk weer onverhard een bos induikt staat nog een uitzichtpunt aangeduid. De kaart bevestigt dat het nog geen 100 meter verder zou moeten liggen. Ik begin te stappen, blijf maar stappen, maar geen uitzichtpunt te bespeuren. Dan maar de gps consulteren. Ik bevind me op een ander pad en kan niet anders dan helemaal terugkeren om mijn traject terug te vervoegen. Het pad naar het uitzichtpunt blijft onvindbaar. Waarschijnlijk verdwenen samen met het uitzichtpunt.
In het bos volgt nog een stevige klim om dan uit te komen op een open plateau en de razenddrukke N7. Het Sentier du Nord schampt even af op de N7 om een wegje naar de plaats Closdelt in te slaan. Het is niet meer dan een grote boerderij, maar er staat een mooi kapelletje onder enkele bomen, ideaal om wat schaduw op te zoeken en een snack te verorberen. Bij een kraantje vul ik mijn fel geslonken watervoorraad aan.

Het gaat nog even verder door open terrein langs een enorme windturbine en dan duikt bij de ingang van een bos een plaat op die de richting naar de 'Predigtstuhl' (preekstoel) aanduidt (niet te verwarren met een gelijknamige plaats in het Luxemburgse Mullerthal). Het in gietijzer uitgevoerde bord werd begin 20ste eeuw gefabriceerd in Diekirch en toont aan hoe toen al volop ingezet werd op de toeristische promotie van de streek.
Een zigzag dalend pad komt uit bij de Predigtstuhl, een uitstekende rotspunt waarin je met wat verbeelding een preekstoel kunt zien van waarop je het dal kunt toespreken. Of ze beneden wat zullen horen durf ik te betwijfelen, maar het zicht op weeral een Sûre meander en de vallei is er wel prachtig.
Er volgt nog een stevige klim door bos om dan heel wat verder terug uit te komen bij de N7 op een plaats met de naam Fridhaff (Vredeshof). Het lijkt erop dat een of ander bijbels genootschap hier zijn stek heeft of had, maar erg verwelkomend ziet het er niet uit.

Hier beginnen de laatste 4 kilometers van de tocht... volledig op asfalt en door open terrein. Eerst even de tijd nemen voor een laatste drinkpauze, hoedje op, en daar gaat ie. Ik zet er stevig de pas in. Het traject loopt lichtglooiend door de velden. Enkele koeien kijken me lui meewarig aan. Uiteindelijk begint het te dalen naar Diekirch. Na goed 45 minuten loop ik het stadje in. Het Sentier du Nord eindigt bij de neoromaanse kerk op de Place des Récollets. Verschillende terrasjes doen hun best om me te lokken. Maar GR 57 eindigt niet op deze plaats. Het traject gaat nog ruim 2 km verder tot in Gilsdorf waar GR 5 passeert. Dat deel is niet bewegwijzerd, maar wordt wel in de topogids op de kaart aangeduid. Ik volg het traject iets verder tot op de Place de la Libération, het toeristische hart van het stadje. Daar plof ik neer op een terras en bestel een halve liter Diekirch pils. Heerlijk! Later als ik naar het station stap passeer ik de Diekirch brouwerijgebouwen, ooit Luxemburgs biertrots, nu helaas een onderdeel van het allesverslindende AB Inbev imperium. Wat ik op de terugtocht naar huis ook merk is dat ik me écht uitgeput voel. De hitte was er toch wat te veel aan.

Diekirch is best een leuk stadje met tal van toeristische voorzieningen. Je vindt er maar liefst 5 musea waaronder het Militaire Geschiedenis museum en eentje over bijen en bijenteelt. Een Diekirch biermuseum ontbreekt evenmin. En wist je dat bij Diekirch de enige militaire kazerne van het Groothertogdom ligt? Vreemd toch dat kazernes altijd liggen, zelden staan. We zullen er maar geen grapjes over maken.

Ik eindig mijn tocht op de brug over de Sûre. Daar verlaat GR 57 het stadje om langs de Sûre verder te lopen tot de brug van Gilsdorf. Het pad passeert langs 2 grote campings en heeft verder niets te bieden. Ik liep dat stukje jaren geleden toen ik op GR 5 een etappe afbrak om naar Diekirch te lopen.

Conclusie: best een tocht die bij 'normaal' weer heel goed te doen is en toch wel heel wat moois te bieden heeft.
En wat betreft de 3 opeenvolgende tochten over het Sentier du Nord: zeker de moeite waard! En makkelijk te organiseren als treinwandelingen. 

Andere GR-tochten in de streek

GR 5