GR 57: Hotton - Marcourt (19,1 km)

Wat een panorama's! Je moet er wel wat voor over hebben want het gaat soms best pittig op en neer.

BELANGRIJKE WIJZIGINGEN VANAF 2021

Toen we dit traject liepen vertrokken we nog in Soy, maar het stuk tussen Soy en Hotton is nu geen onderdeel meer van GR 57 (wel van GR 577 Tour de la Famenne). Tussen Hotton en Marcourt is het traject wel nog ongewijzigd.
Wandelverslag, foto's en kaart tonen de tocht vanaf Hotton.

Ondertussen is het wachten op een nieuwe editie van de GR 57 topogids in 2021. In afwachting gebruik je best de gpx tracks van GR 57 zoals ze op de grsentiers.org website ingetekend staan.

Kaart

(deze track is gebaseerd op informatie uit de website grsentiers.org, de Waalse GR organisatie; consulteer altijd hun website voor de meest recente situatie)

Reis info

Met de trein naar Melreux. Ik nam in Liège-Guillemins om 9.15u de L-trein naar Marloie en om 10.28u stond ik in Melreux.
TEC bus 11 (richting Manhay) rijdt van het treinstation Melreux via Hotton naar Soy (halte Place), maar die bus vertrekt pas om 11.30u. Een uur wachten, daar had ik geen zin in. Ik stak de duim op en werd al vlug meegenomen naar Hotton. Ook daar had ik geluk want ik kreeg al onmiddellijk een andere lift tot in Soy. Op die manier was ik al iets na 11u in Soy. Met de bus was het 11.45u geweest. De bus rijdt alleen maar op schooldagen.
Vanuit het dorp is het amper 300m stappen tot op de GR 57 route.

In Marcourt eindigt de wandeletappe vlakbij de halte Carrefour. TEC bus 13 (richting Melreux) stopt er om 17.28u en rijdt in 13 minuten naar het treinstation van Melreux. Daar de trein op naar Liège (richting Liers).

Wie het met de auto doet kan de tocht best organiseren vanuit Melreux of Hotton om daar de bus te nemen naar Soy (of te liften) en er terug te keren vanuit Marcourt.

(Controleer deze info altijd zelf met de websites en apps van de betrokken openbaar vervoer maatschappijen - NMBS, De Lijn, Infotec... Dienstregelingen wijzigen regelmatig, en verschillen naargelang dag en uur van de verplaatsing)

Sfeerbeelden 

De wandeling

Toch weeral meer dan een half jaar geleden dat ik nog eens verder stapte op GR 57. De tijd vliegt en dat is jammer want ook deze etappe was weer een hoogvlieger. Dat laatste kun je wel letterlijk nemen. Het stijgt en daalt nogal wat en vanop de hoogtes geeft dat prachtige panoramische zichten over de streek. De Ourthe zelf - waar GR 57 toch om draait - komt maar twee keer in beeld.

De tocht start in dalende lijn door bos. 's Nachts regende en onweerde het in de streek. In open terrein heeft de zon inmiddels alles alweer goed opgedroogd, maar in het bos ligt het pad er net voor het middaguur toch nog bepaald glibberig bij. Plots verschijnen tussen de bomen enkele caravans. Ze horen bij de Camping du Moulin de Mélines. Wie molen zegt denkt bijna automatisch aan water en dat is er effectief ook in de vorm van het bescheiden Isbelle riviertje.
Er volgt een stukje asfalt en dan sturen de GR-tekens me zo'n 150m vroeger dan voorzien een paadje tussen twee weides in. Klein foutje in de track, maar geen nood, na een stukje bosrand beneden de wei vind ik al vlug terug aansluiting met de gpx-track.

Wat verder duikt een rotswand op. Die hoort bij een vroegere steengroeve en ligt aan de overkant van de Ourthe. De rivier zelf laat zich nog niet zien. Een leuk bospad leidt naar een stenen brugje, de Pont des Gattes. Een bordje zegt dat hier de Isbelle loopt, maar water is er niet te zien... verdampt? De verklaring is dat dit de Calestienne is, de smalle Kalksteenribbel die de overgang vormt tussen de Famenne en de Ardennen. Kenmerkend in dit karstlandschap zijn de verdwijngaten ('chantoirs'). De Isbelle wordt wat hogerop door niet een, maar twee van die verdwijngaten opgeslokt. Als de bedding bij de Pont des Gattes droog staat is alle water van de Isbelle in het eerste gat verdwenen. Alleen bij hoge waterstand kan die eerste chantoir de toevloed niet aan en stroomt er nog wat water bovengronds naar de tweede. Dat water komt dan zo'n 100m voor dit brugje terug aan de oppervlakte ('résurgence', 'karstbron').

Metaalgekletter kondigt de rotsen van Renissart aan. Op een deel van de rotsen zijn meer dan 100 klimwegen met haken aangelegd, goed voor 2 km alpinismepret. Maar dit rotsmassief trekt niet alleen sportieve lui aan. Ook natuurliefhebbers, speleologen en historici komen er aan hun trekken. Boven op de rotsen liggen de resten van een 'oppidum', een Romeins kamp, bekend als 'Ti-Château'. Zo'n 20m boven de Ourthe is er de 'Trou Fré Djame' (het Gat van Broeder Willem), een miljoenen jaren geleden door watererosie uitgesleten tunnel in de rotsen. En dan is er nog dat half in een boomstam ingegroeide bordje waarop nauwelijks leesbaar 'Voie des Morts' staat. Niks te maken met zombies, het zijn paden waarlangs vroeger de inwoners van de omliggende dorpen hun doden naar het kerkhof van Melreux droegen. Al bij al toch wel een intrigerende plek.

Langs een fotogeniek waterrad kom ik aan bij de brug over de Ourthe in Hotton. Een zonovergoten terras nodigt uit om even te pauzeren. Blijkt dat er nog 19 km te gaan is, ik kan maar beter niet te lang rondhangen in Hotton.
Aan de overkant van de Ourthe klimt GR 57 al onmiddellijk het dal uit. Op een piekfijn verzorgd Gemenebest Kerkhof liggen 667 soldaten, gevechtspiloten en 1 oorlogscorrespondent begraven. De meesten sneuvelden tijdens de gevechten in december 1944 / januari 1945 om het Duitse Ardennenoffensief een halt toe te roepen. Het zijn overwegend Britten, maar er liggen ook Canadezen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders en zelfs 1 Pool.
Wat hogerop gaat het voorbij de ingang van de Grotten van Hotton, ook bekend als de Grotten van Duizend-en-één-Nacht. Je kunt er onder andere de hoogste ondergrondse zaal van het land bewonderen.
Na nog een stuk asfalt gaat het de bossen in. Het traject blijft stevig stijgen. Nu pas begrijp ik de echte betekenis van het trendy woord 'bosbad'. Je wordt er inderdaad nat van, door en door nat van het zweet. Van 180m hoogte in Hotton gestegen tot bijna 400m! Gelukkig begint het daarna weer te dalen om bij het verlaten van het bos Waharday te bereiken.

Iets buiten Waharday staan bij een wegsplitsing een kiosk, een picknickbank, een kapelletje en een oriëntatietafel. Het uitzicht over de streek is er indrukwekkend. Op amper 1 km afstand koestert Chéoux zich in het weidse dal. Dat dorp wordt het volgende doel van de tocht, maar dan wel via een omweg van een viertal kilometer.
Na de lange klim wil ik me hier wel een rustpauze gunnen, maar de koude wind blaast net iets te hard. Achter de kiosk vind ik een plekje uit de wind, zij het op de grond. Een troep nieuwsgierige vaarzen houdt me nauwlettend in de gaten vanop een paar meter afstand. Als ik me terug in beweging zet volgen ze, mekaar stampend en snuivend opzij duwend om toch maar op de eerste rij te lopen. Zou het zo voelen om een fanclub te hebben, of zijn ze gewoon blij met de afleiding die een zeldzame passant hen kan bezorgen?

Na een lange bospassage beland ik in Chéoux, een toch al iets levendiger plaatsje dan Waharday, want in de tijd dat ik er door loop en rond de kerk draai, passeren er zowaar enkele auto's. Bewoners blijven wel onzichtbaar. Wat me begint op te vallen in deze dorpen zijn de vakwerkhuizen, die had ik in deze streek helemaal niet verwacht.
GR 57 verlaat Chéoux om de andere kant van het dal terug uit te klimmen. Wat hoger staat alweer een kiosk met oriëntatietafel. Ik speur de streek af maar slaag er niet in de plek te herkennen waar de vorige kiosk stond. Dan maar puffend verder stijgen naar Hodister, alhoewel de benen de inspanning toch al wat beter lijken te verteren.
Ook dit dorp ligt op bijna 400m hoogte. Een plaatselijke kunstenaar stelt zijn of haar werken tentoon langs de straat. Die brengt tenminste wat kleur en fantasie in deze voor het overige al even levenloze plaats als de vorige.

Net buiten Hodister volgt een vernieuwd stuk GR 57. In plaats van af te dalen naar Warisy buigt de route noordwaarts om door bos de schitterend gelegen Saint-Thibaut kapel en kluis te bereiken. Aan de voet van de heuvel, bijna 150m lager, stroomt de Ourthe. Aan de overkant ligt Marcourt, eindbestemming van deze tocht. Verder in het landschap zijn ook Marcouray, Beffe en Devantave zichtbaar. De ideale plaats om een panoramafoto te nemen.
De kapel is gebouwd op de plaats waar in de 11de eeuw het versterkte kasteel van de graven van Montaigu stond. Het kasteel werd afgebrand begin 15de eeuw, maar de verering van Saint-Thibaut aan wie de kapel van het slot gewijd was, bleef bestaan. Na enkele mirakels werden in de 17de eeuw de huidige kapel en een kluizenaarswoning gebouwd. Ze bleef bewoond tot 1968 toen de laatste kluizenaar, een broeder van de abdij van Chevetogne, overleed. Saint-Thibaut (Theobaldus van Provins) was een tijdgenoot en verre verwant van de graven van Montaigu. Hij gaf zijn adellijk leven op en werd pelgrim, kolenbrander en kluizenaar. Hij overleed in Italië na tot priester gewijd te zijn. Nog voor zijn dood had zijn reputatie van heiligheid zich al vanuit Italië verspreid tot in onze contreien.

Vanaf de kapel daalt de route nog tot op de N833 waar niet alleen de bushalte Marcourt Carrefour ligt, maar ook een taverne. Ik kom er aan om 17.00u, tijd genoeg om nog van een welverdiende trappist te genieten voor de bus aankomt. De doortocht van Marcourt zal voor de volgende etappe zijn.

Andere GR-tochten in de streek

GR 577 (Ronde van de Famenne)