GR 57: Marcourt - Maboge (18,6 km)

Pittige tocht door de wijde omgeving van de Ourthevallei. In La Roche-en-Ardenne proeven we even van het toeristensfeertje.

Kaart

(deze track is gebaseerd op informatie uit de website grsentiers.org, de Waalse GR organisatie; consulteer altijd hun website voor de meest recente situatie)

Reis info

Deze etappe is de eerste van een 4-daagse trekking.

Marcourt is met openbaar vervoer moeilijk te bereiken voor de middag. Daarom reisde ik al de vorige dag naar Marcourt om daar de tent op te zetten. Ik had er keuze uit 3 campings op wandelafstand.
Marcourt bereik ik door in Liège-Guillemins de L-trein naar Marloie te nemen. Uitstappen in het stationnetje Melreux-Hotton. Het was nog een dik uur wachten op TEC bus 13 richting La Roche. Aan het station is niks om die wachttijd wat aangenaam door te brengen. Daarom lifte ik naar het 2,5 km verder gelegen centrum van Hotton. Keuze genoeg om daar op een terrasje de bus op te wachten. De bus rijdt langs de halte Marcourt Carrefour. De rit duurt minder dan 15 minuten. Aan de halte en bij de campings vind je taverne Chez Momo waar je meestal terecht kunt voor een stevige hap.

's Avonds vond ik makkelijk plaats voor mijn tentje op Camping Ardenne in Maboge. Er is een cantine op de camping waar enkele snacks te krijgen zijn. Op een paar honderd meter stappen ligt taverne Les Moineaux waar je terecht kunt voor een degelijke maaltijd.

(Controleer deze info altijd zelf met de websites en apps van de betrokken openbaar vervoer maatschappijen - NMBS, De Lijn, Infotec... Dienstregelingen wijzigen regelmatig, en verschillen naargelang dag en uur van de verplaatsing)

Sfeerbeelden

De wandeling

Dit is de eerste etappe van een 4-daagse trekking met tent en rugzak. Het was toch al 3 jaar geleden dat ik het nog eens in mijn hoofd haalde om op die manier te stappen. Zou het nog lukken? Stappen met een trekking-rugzak is toch wel wat anders dan een dagje rondlopen met een dagpak. Campings zijn er genoeg langs het deel van de GR 57 route dat ik wil afstappen. Maar zal ik overal eten vinden? Zal de vermoeidheid geen roet in het eten gooien? Twijfels. Maar België is nu niet meteen een onherbergzaam gebied waar je op allerlei manieren in de problemen kunt raken. Als ik het niet meer zou zien zitten, dan hoef ik maar een verkeersweg of een dorpje te bereiken om terug te keren naar de veilige thuishaven. En in echte noodgevallen zijn er nog altijd de moderne communicatiemiddelen. Weinig of geen risico dus. Doen maar!

(screenshot uit de Osmand app)

's Morgens ben ik vroeg uit de veren. Mijn kletsnat tentje geniet al vlug van de eerste zonnestralen. Na een douche wordt het duidelijk dat de tent niet zomaar in een wip droog zal zijn. Dan toch maar nat ingepakt met het voornemen om onderweg ergens een langere rustpauze in te lassen om het boeltje wat beter te laten drogen. Uiteindelijk is er dat niet van gekomen. Belangrijk was wel dat ik een waterdichte hoes meegenomen had om te voorkomen dat de tent de rugzak helemaal zou nat maken.
De plaatselijke bakker is al open. Jammer genoeg schenken ze geen koffie. Maar ook zonder koffie geniet ik van een lekker ontbijt op een bank langs de Ourthe.

In Marcourt is het algemene ochtendrust. Het al uit de 14de eeuw daterende kerkje doet mee aan de 'Eglises ouvertes' campagne, maar niet in de vroege ochtenduren. De origine van het dorp is nog veel ouder want er werd zelfs een goed bewaard Romeins kerkhof ontdekt in de buurt van de huidige pastorie. Tijdens het Ardennenoffensief brandden de Duitsers het dorp volledig plat. Heel wat inwoners kwamen toen om. Marcourt gaat ook prat op een illustere en erg omstreden figuur uit de tijd van de Franse Revolutie, Anne-Joséphine de Terwagne, ook bekend als Théroigne de Méricourt. Zij was één van de eerste feministes en inspiratiebron van Eugène Delacroix voor zijn beroemd schilderij 'La Liberté guidant le peuple'. Baudelaire had het over haar leven in zijn 'Les Fleurs du Mal', de Vlaamse componist August De Boeck schreef een opera over haar. "La Belle Liégeoise" (haar bijnaam) leeft nu verder als de nieuwe fiets- en voetgangersbrug over de Maas in Liège.
Een smal paadje loopt het dorp uit. Door de dichte begroeiing ben ik een mum van tijd kletsnat, maar met de snelstijgende temperatuur ben ik daar helemaal niet rouwig om. Het paadje voert naar een fiets- en voetgangersbrug over de Ourthe. Ik heb er een prachtig zicht op de omliggende heuvels. Hoog in het groen schittert de witte St-Thibaut kapel in het zonlicht (zie vorige etappe).

Eenmaal de Ourthe over stijgt GR 57 weer het dal uit naar het dorpje Warisy. Daar sluit het sinds 2017 gewijzigde traject terug aan op het oorspronkelijke. Buiten dit dorp blijft het verder stijgen, wat resulteert in mooie zichten op de omliggende streek. Het traject duikt de bossen in, stijgt en daalt. Bij het oversteken van de N888 passeer ik de Camping du Pouhon. Er is een kleine cantine. Ik vraag of ik een koffie kan krijgen. Nee, die is op. Een cola? Nee, bedankt, dan hou ik het liever bij mijn watervoorraad.
Weer stijgen door bos. Ik doe rustig aan. Iedere stap is er eentje verder. Het doel is de weg. Me zo moed insprekend draag ik de rugzak de helling op, een stoomlocomotief die puffend langzaam maar zeker ooit wel op zijn bestemming zal raken. Traag gaat ook. Op een landbouwplateau staat plots een bordje '380m hoogte, Kruis van Jeruzalem'. Op de kaart is een uitzichtpunt aangeduid. Ik sla het paadje in. Wat verder is er inderdaad een kruis, maar het ligt gebroken op de grond. De sokkel staat er nutteloos bij. Het uitzicht is er wel prachtig. Toch nuttig, die panoramafoto-functie.
Nog wat later daalt het pad naar La Roche-en-Ardenne. Het stadje blijft tot het laatste moment verborgen in de diepe vallei van de Ourthe. Op de helling passeer ik een verlaten parapenteplatform. Uiteindelijk duikt het stadje op. Na een scherpe bocht gaat het langs de Promenade des Morts, ook weer zo'n pad dat gebruikt werd om de doden uit de omringende dorpen naar het kerkhof van Beausaint te brengen en tegelijkertijd de belasting te vermijden die in La Roche-en-Ardennes geheven werd. Luguber of niet, een bank langs dit pad is het ideale plekje om te picknicken met zicht op het stadje en de burchtruïne. Behalve die ruïne vallen er weinig of geen oude gebouwen te bekennen. Om La Roche-en-Ardenne tijdens het Duitse Ardennenoffensief te heroveren werd het door de Amerikanen gebombardeerd met meer dan 70.000 obussen. 114 burgers lieten het leven, 350 gebouwen werden vernield en nog eens 327 zwaar beschadigd. De stad werd daarna volledig heropgebouwd.

Beneden aan de Ourthe kruisen GR 14 en GR 57. Hier zal ik dus nog eens moeten passeren want ook op GR 14 heb ik ondertussen mijn eerste stappen gezet. Na nog een koffiepauze beneden in de stad stijgt het terug de vallei uit, van 230m hoogte naar 400m, overwegend door bos. Bosbouw is een belangrijke economische activiteit in de streek. Kaartenmakers hebben het daar niet makkelijk mee. Ganse stukken bos worden ineens gekapt, blijven braak liggen en worden dan weer bebost. Het gaat overwegend om dennen die vlug groeien en dus het meest rendabel zijn. Het gevolg is dat waar de kaart overal bos toont, ik dikwijls door open terrein loop waar volgend jaar alweer prille dennetjes kunnen opschieten.

Het einde van de tocht nadert. De afdaling naar Maboge wordt ingezet. Het pad wordt bepaald avontuurlijk. Overal hangen bordjes 'Sports Event'. Later hoor ik dat in de streek een halve triatlon georganiseerd wordt. Amaai als die al lopend of fietsend de hellingen op en af moeten.
Beneden bij de brug ligt een strandje (nogal hoogdravend Maboge Beach genoemd) dat ondanks het prachtige weer helemaal verlaten is. De plek is ook populair bij vissers en is een vertrekpunt voor kajakkers die de Ourthe afvaren. Vroeger was het hier een en al eikenbos. Gedroogde eikenschors was een belangrijke grondstof voor de leerlooierijen in La Roche-en-Ardenne en Houffalize.
Een paar honderd meter verder ligt de camping. Iets ervoor vind ik het gezellige café-restaurant Les Moineaux waar ik deze mooie tocht afsluit.

Andere GR-tochten in de streek

GR 14