GR 57 Westelijke Ourthe: Remagne - Ortheuville (19,8km)

Na de vorige erg rustige inloopetappe verandert de Westelijke Ourthe van een beek in een waterloop, de naam rivier waardig. De lange beton- en asfaltstroken zijn verdwenen. Het landschap wordt ruiger, dieper ingesneden en beboster. Dat belooft voor de volgende en laatste etappe.

Kaart

(deze track is gebaseerd op informatie uit de website grsentiers.org, de Waalse GR organisatie; consulteer altijd hun website voor de meest recente situatie)

Reis info

Met als uitvalsbasis het stadje Saint-Hubert lopen we in 2 etappes het resterende deel van het GR57 Westelijke Ourthe traject.

Saint-Hubert bereiken we de vorige dag. Er zijn logiesmogelijkheden voor elke beurs, van hotels over B&B's tot een camping.
Je komt er enkel met een bus. Voor ons was dat met TEC bus 5 vanuit het stationnetje Poix-St-Hubert op de lijn Marloie - Libramont. De busrit duurt ongeveer 15 minuten.
Je kunt ook vanuit Libramont naar Saint-Hubert reizen met TEC bus 162b. Die rit duurt bijna 30 minuten.

Op de eerste wandeldag nemen we in Saint-Hubert (halte Place de la Libération) om 9u55 TEC bus 60 (richting Neufchateau). Om 10u29 staan we in Remagne (halte Eglise) waar de tocht begint.

We keren terug naar Saint-Hubert met TEC bus 51 vanaf de halte Ortheuville Route de Lavacherie om 17u15. De halte ligt pal op het GR57 traject. De rit duurt ongeveer een halfuur.
Vanaf dezelfde halte lukt het ook met TEC bus 53/2 om 16u23.

(Controleer deze info altijd zelf met de websites en apps van de betrokken openbaar vervoer maatschappijen - NMBS, De Lijn, Infotec... Dienstregelingen wijzigen regelmatig, en verschillen naargelang dag en uur van de verplaatsing)

Sfeerbeelden

De wandeling

Van aan het kerkje van Remagne stijgt het langzaam de velden in. Enkele boerderijen verder wordt de weg onverhard en lopen we alleen met onze gedachten door het open landschap. Eenmaal over de top van het plateau vouwt de brede vallei van de Westelijke Ourthe zich voor ons open. Het daalt af naar de waterloop die we vlak voor het dorpje Jenneville oversteken. Op dit punt is de Ourthe al een forse beek. Het kerkje van Jenneville ligt wat buiten de dorpskom, ideaal als achtergrond voor een eerste foto van de Ourthe tijdens deze wandeletappe.

Vanuit het dorp stapt het naar een stukje bos. De herfstkleuren vlammen op in de zon die door de wolken breekt. Bij het verlaten van het bos lopen we het gehuchtje Bonnerue in, niet te verwarren met een gelijknamig dorp bij Houffalize. Tussen het handvol gebouwen valt onmiddellijk de Sint-Hubertuskapel op met haar bolvormige spits bovenop de massieve toren. De kapel bestaat al van in 1719, maar werd net als verschillende andere gebouwen volledig vernield tijdens de Slag om de Ardennen. Altijd weer valt op hoe erg dat fameus Duits wanhoopsoffensief bij het einde van Wereldoorlog II huis gehouden heeft in grote delen van Wallonië. De kapel werd in 1949 heropgebouwd, maar op een andere plek in het gehucht.

We bereiken terug de Ourthevallei en volgen een tijdlang het riviertje. Hier sluit GR14 aan op ons traject, wat betekent dat we later deze plaats zeker nog eens zullen passeren. Naast onze GR-tekens staan er ook borden die de GTA Transardennaise aanduiden, een 153km lange route van La Roche-en-Ardenne naar Bouillon. Er bestaat nogal wat verwarring tussen GR 14 en de GTA Transardennaise. Voor alle duidelijkheid, de GTA is geen GR pad. Alhoewel beide routes zowat hetzelfde doel hebben - de echte Ardennen doorkruisen - en op meerdere stukken samenlopen, zijn het toch 2 verschillende lange afstandsroutes. Welke is de beste, de mooiste, de moeilijkste, het makkelijkst te organiseren... ? Daar kunnen we niet over oordelen. Met de GTA hebben we helemaal geen ervaring, en van GR 14 hebben we tot nu toe nog maar een beperkt deel gestapt.

Net voor het volgende dorpje - Tonny - klimmen we de vallei uit wat terug weidse zichten over de streek oplevert. Waar op de kaart bossen ingetekend staan doorkruisen we geregeld open stukken, al of niet met nieuwe aanplantingen. Bosbouw is big business in de Ardennen. Wist je trouwens dat men in Wallonië nooit over "les Ardennes" spreekt, wel over "l'Ardenne"? De meervoudsvorm verwijst naar de Franse Ardennen. Waalse taalpuristen wijzen ons Vlamingen telkens weer op die fout.

Na stijgen komt dalen. We zakken af naar Sainte-Ode waar we bij een rond punt een toerismekantoor, een taverne en een visvijver vinden. We zijn terug aanbeland bij de Ourthe.
Sainte-Ode is de verzamelnaam voor een gemeentefusie van 1977 die drie dorpen groepeert: Amberloup, Lavacherie en Tillet. Sainte-Ode was een heilige die in de 7de eeuw in deze streek zou geleefd hebben. De legende vertelt dat haar klooster op een winteravond overvallen werd. Ze ontsnapte als enige aan de slachting en overleefde met aalmoezen uit een naburig dorp. Toen een passant haar afsnauwde, werd die nog dezelfde avond op mysterieuze manier blind. De volgende dag herinnerde hij zich het voorval, ging op de tast op zoek naar het klooster en vroeg Ode om vergiffenis. Ze deed een waterbron ontspringen uit een rots en vroeg hem de ogen met dat water te wassen. Mirakel, hij kon op slag weer zien. Voldoende reden om Sainte-Ode te vereren met een nieuwe gemeentenaam.

Na een koffie in de taverne steken we de Ourthe over en volgen een pad dat vroeger de buurtspoorweg 516 was. Een stoomtram verbond Marche, Bastogne en Martelange over een afstand van 81,5km, de langste buurtspoorweg die ooit bestaan heeft in België. De tram vervoerde passagiers van 1901 tot 1954, en goederen tot 1959.
Langs het pad kronkelt de Ourthe zich een weg door als natuurgebied ingerichte vochtige gronden. Bij een mooi aangelegde picknickplaats vertellen infoborden over de 'Boomgaard van Orti', een project dat de overal lang verdwenen hoogstamboomgaarden wil doen herleven.

In Lavacherie verlaten we 'La Voie du Tram', om bij de Moulin de la Gottale terug de Ourthe over te steken. Hier gaf een elektrische turbine, geïnstalleerd in 1911, het dorp als een van de eersten in de streek straatverlichting.
Wat verderop wordt de vallei plots heel wat smaller. De Ourthe stroomt er tussen 2 heuvels in. Aan de overkant houdt een verkeersweg het water gezelschap. Zelf stappen we over een met ritselende bladeren bedekt pad door een prachtig herfstdecor. De waterloop is hier alweer een stuk breder geworden en kan nu toch wel echt 'rivier' genoemd worden. Boven op de heuvel, onzichtbaar voor ons, ligt het vroegere Centre Hospitalier de l'Ardenne, nu een opvangcentrum voor vluchtelingen. De geschiedenis van dat complex gaat terug tot 1931 toen baron Louis Empain op de heuvel het kasteel van Celly liet bouwen om er zijn oude dag door te brengen. Maar plannen zijn er om te wijzigen en al in 1936 verkocht hij het kasteel. In 1950 verkoopt de nieuwe eigenaar het kasteel met het bijhorende domein van 110 hectaren aan de FNAPG (Fédération Nationale des Anciens Prisonniers de Guerre). Het kasteel wordt omgevormd tot een sanatorium en rusthuis voor oud-krijgsgevangenen. In 1974 wordt het een rust- en verzorgingshuis voor ouderen. Ter vervanging van het sanatorium bouwde de vereniging op het domein een gloednieuw hospitaal met 173 kamers, het Centre Hospitalier de Sainte-Ode. Later nam de provincie Luxembourg het complex over. In 1998 fusioneerde het centrum met de kliniek van Libramont, en in 2013 werden alle activiteiten volledig overgeplaatst naar Libramont. Sindsdien hebben de gebouwen een nieuwe bestemming gekregen als asielcentrum.
Op de heuvel aan de overkant van de Ourthe staat de Chapelle de la Bonne Dame. Het is de plaats waar Sainte-Ode haar eerste mirakel zou verricht hebben. Ieder jaar, de eerste zondag van mei, trekt er nog altijd een bedevaartstoet naar de kapel.

Uiteindelijk verbreed de vallei zich terug, steken we nog een laatste keer de Ourthe over, en komen uit op de verkeersweg. We passeren de plaats waar GR 14 terug afsplitst van het GR 57 traject en waar GR 151 (Ronde van Luxembourg) erbij komt. Iets verder ligt de bushalte Ortheuville, Rue de Lavacherie.
We hebben een mooie tocht achter de rug, morgen stappen we verder. 

Andere GR-tochten in de streek

GR 14

GR 151